Prozatorski debiut Mateusza Pakuły ” Jak nie zabiłem swojego ojca i jak bardzo tego żałuję” to pierwsza literacka próba przybliżenia jak się choruje i umiera na nowotwór w naszym kraju
To mocny protest song przeciwko zakazowi eutanazji. Ale nie tylko, bo przede wszystkim to książka o miłości, oddaniu, skomplikowanych relacjach rodzinnych, bezradności, samotności i buncie. O wszystkich emocjach, które towarzyszą doświadczającym odchodzenia kogoś bliskiego i które chowa się głęboko w sobie- są trudne, niewygodne i nie wypada się do nich przyznać. Nikt tak uczciwie nie rozlicza się z tego, co dzieje się w osobach współumierających. Bo na raka umiera nie tylko chory- choruje i umiera całe jego najbliższe otoczenie. O tym, że ciężko jest lekko odejść a jeszcze ciężej w umieraniu pomóc, o sztuce zaangażowanej, poszukiwaniach, komiksowej historii Harry’ego Houdiniego i Arthura Conana Doyle’a mówi Mateusz Pakuła. Rozmawiała Katarzyna Kosterna.
Za Wikipedią:
Mateusz Pakuła (ur. 1983[1] w Kielcach) – polski dramatopisarz, dramaturg, laureat oraz kilkukrotny finalista Gdyńskiej Nagrody Dramaturgicznej. Jego sztuki są realizowane na terenie całej Polski. Kilka z nich zostało przetłumaczonych na angielski, niemiecki, czeski, hiszpański i ukraiński. Asystent reżyserów- Petra Zelenki (przy spektaklu Oczyszczenie) oraz Mikołaja Grabowskiego (przy spektaklu Trans-Atlantyk) w Narodowym Starym Teatrze im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie.
Laureat VII oraz finalista I, IV i VI edycji Konkursu o Gdyńską Nagrodę Dramaturgiczną (Smutki tropików, Mój niepokój ma przy sobie broń, Miki mister DJ, Biały Dmuchawiec). Nominowany do nagrody „Gwarancje Kultury” TVP Kultura za najbardziej obiecujący debiut 2010 roku (za zbiór Biały Dmuchawiec. Pięć sztuk teatralnych). Laureat oraz wielokrotny finalista Ogólnopolskiego Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej (Smutki Tropików, Mój niepokój ma przy sobie broń, Paw królowej, Źle się ma kraj, Konrad Maszyna, Biały Dmuchawiec, Co w trawie piszczy). W 2010 roku otrzymał Stypendium Twórcze Miasta Krakowa w dziedzinie literatury.
Od 2010 roku, prowadzący autorskich warsztatów dramatopisarskich pt. „Ośmielanie wyobraźni”.
Wydał cztery tomy dramatów – Biały Dmuchawiec. Pięć sztuk teatralnych (2010), Kowboj Parówka i trzy inne sztuki (2012), dyptyk Na końcu łańcucha (2012)oraz Panoptikos (2015).
Laureat Konkursu o Gdyńską Nagrodę Dramaturgiczną za dramat Smutki Tropików (2014).
Specjalnie dla Teatru Powszechnego im. Jana Kochanowskiego w Radomiu napisał scenariusz do spektaklu „Duchy Conan Doyle’a” w reżyserii Pawła Świątka (2022).
