Pełnoletnie osoby niepełnosprawne niezdolne do samodzielnej egzystencji mogą się ubiegać o dodatkowe pieniądze. Zakład Ubezpieczeń Społecznych już przyjmuje wnioski o przyznanie świadczenia uzupełniającego w wysokości 500 złotych
Orzeczenie o niezdolności do samodzielnej egzystencji
Osoba, która będzie się ubiegać o świadczenie musi posiadać orzeczenie lekarskie. – Dokument może złożyć osoba uprawniona, a więc osoba, która ubiega się o to świadczenie, ale w jej imieniu może zrobić to także przedstawiciel ustawowy lub pełnomocnik – mówi Piotr Olewiński, regionalny rzecznik prasowy ZUS województwa mazowieckiego.
Świadczenie będzie przysługiwać osobom pełnoletnim mieszkającym legalnie na terenie Polski, które są niezdolne do samodzielnej egzystencji. Ważne jest jednak to, żeby niezdolność ta została stwierdzona przez lekarza orzecznika. Jeśli więc dana osoba nie ma takiego orzeczenia, to powinna dołączyć do wniosku zaświadczenie o stanie zdrowia od swojego lekarza wraz z dokumentacją medyczną, która może mieć znaczenie dla sprawy. Lekarz orzecznik wyda wtedy orzeczenie na podstawie załączonej dokumentacji lub dodatkowo zbada wnioskującego. Jeśli ktoś dysponuje natomiast wspomnianym orzeczeniem, to spełnia już wymaganie. Dodatkowo, jeżeli jest ono w posiadaniu ZUS, to nie trzeba go już przedkładać.
Dokumenty potwierdzające niezdolność do samodzielnej egzystencji:
• orzeczenie o całkowitej niezdolności do pracy i niezdolności do samodzielnej egzystencji,
• orzeczenie o niezdolności do samodzielnej egzystencji,
• orzeczenie o całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym i niezdolności do samodzielnej egzystencji,
• orzeczenie o całkowitej niezdolności do służby i niezdolności do samodzielnej egzystencji,
• orzeczenia zaliczające wnioskodawcę do I grupy inwalidów, ale tylko wydane przez komisję lekarską do spraw inwalidztwa i zatrudnienia przed 1 września 1997 r., które nadal zachowały swoją ważność (nie upłynął okres, na jaki została orzeczona I grupa inwalidzka).
Kryterium finansowe
Aby otrzymać świadczenie uzupełniające trzeba spełnić kryterium dochodowe. Ważna jest suma otrzymywanych świadczeń.
W kryterium finansowym chodzi o sumę świadczeń pieniężnych finansowanych ze środków publicznych, które obecnie pobiera dana osoba. Jeżeli suma nie przekroczy 1100 zł brutto, to świadczenie uzupełniające wyniesie 500 zł, czyli maksymalną wysokość. Natomiast w sytuacji, w której przekroczy 1100 zł, ale nie osiągnie 1600 zł, będzie odpowiednio niższe (złotówka za złotówkę). Aby w ogóle przyznać świadczenie suma nie może być wyższa niż 1600 zł.
Do kwoty limitu wliczane są przede wszystkim świadczenia emerytalno-rentowe wypłacane przez ZUS, KRUS i inne organy emerytalno-rentowe. Do tej grupy zaliczają się również świadczenia z pomocy społecznej o charakterze innym niż jednorazowe, np. zasiłki stałe. Będą też uwzględniane świadczenia wypłacane przez zagraniczne instytucje właściwe do spraw emerytalno-rentowych.
Do sumy świadczeń nie wlicza się jednak np. kwoty renty rodzinnej przyznanej dziecku, które stało się całkowicie niezdolne do pracy przed ukończeniem 16. roku życia lub w czasie nauki w szkole przed ukończeniem 25. roku życia. Nie zaliczają się do nich również świadczenia o charakterze jednorazowym, np. jednorazowy zasiłek z pomocy społecznej czy zasiłek pogrzebowy, a także dodatki i świadczenia wypłacane razem ze świadczeniami (np. emeryturą lub rentą) na podstawie przepisów szczególnych, np. dodatek i zasiłek pielęgnacyjny, dodatek dla sieroty zupełnej, dodatek kombatancki czy ryczałt energetyczny.
Świadczenie będzie wypłacane co miesiąc aż do momentu ustania okoliczności będących podstawą przyznania tego świadczenia (np. utrata ważności orzeczenia, przekroczenie limitu finansowego).
Ustawa o świadczeniu wchodzi w życie w październiku. Od tego czasu wnioski będą rozpatrywane.
