Najważniejsze wydarzenie w roku liturgicznym rzymskich katolików oraz starokatolików, którego istotą jest celebracja misterium paschalnego: męki, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa to Triduum Paschalne. Rozpoczyna się ono wieczorną mszą w Wielki Czwartek (msza Wieczerzy Pańskiej), kończy zaś nieszporami Niedzieli Wielkanocnej. – W Wielki Czwartek po odśpiewaniu hymnu „Chwała na wysokości Bogu” milką w kościele wszystkie dzwonki – opisuje Marcin Stańczuk, etnolog z Muzeum Wsi Radomskiej.
W Wielki Czwartek po odśpiewaniu hymnu „Chwała na wysokości Bogu” milkną w kościele wszystkie dzwonki. Po zakończeniu mszy świętej Najświętszy Sakrament przenosi się do specjalnie przygotowanej „ciemnicy”. Z ołtarzy zdejmowane są obrusy, krzyże i lichtarze. Obnażone ołtarze oznaczają, że tego dnia nie będzie dokonywać się na nich Ofiara Eucharystyczna aż do Oficjum Zmartwychwstania.
Wielki Czwartek na wsi radomskiej oraz w innych regionach naszego kraju był dniem skupienia poświęcony refleksji religijnej i oczekiwaniu na Wielkanoc. Był to także dzień pewnego niepokoju.
– Milczące dzwony były zastępowane przez kołatki. Jeszcze do niedawna używana w Radomskiem kołatka to deseczka z uchwytem z jednej strony, a z bijakiem z drugiej. Chłopcy chodzili z kołatkami po wiosce przed mającym się odbyć nabożeństwem i bili nimi, które w zastępstwie dzwonu nawoływały wiernych na mszę świętą. Wierzono również, że odgłos kołatek czy terkotek odgania czarownice od domostw – opisuje etnolog z Muzeum Wsi Radomskiej, Marcin Stańczuk.
Drugim dniem Triduum Paschalnego jest Wielki Piątek. To dzień męki i śmierci Chrystusa na krzyżu, w kościele dzień najgłębszej żałoby. Liturgia wielkopiątkowa kończy się przeniesieniem Sakramentu do „grobu Chrystusa”.
Źródło: Muzeum Wsi Radomskiej
