Mazowieckie Centrum Sztuki Współczesnej „Elektrownia” zaprasza na trzy godne uwagi wystawy: Krzysztof Mańczyński. Malarstwo. 50 lat pracy twórczej, Ogólnopolskie Biennale Sztuki oraz ArtNOBLE 2017. Dzieła prezentowane są w ramach zimowej propozycji artystycznej instytucji, której kolekcja własna liczy ponad 5 tys. dzieł.
Krzysztof Mańczyński. Malarstwo. 50 lat pracy twórczej
Wystawa czynna do 24.02.2019 roku
Kurator: Krzysztof Mańczyński
– Krzysztof Mańczyński należy do grona najważniejszych artystów tworzących w Radomiu po II wojnie światowej. Jego dorobek, ze względu na rangę, możemy obecnie konfrontować z dokonaniami ks. Władysława Paciaka czy Edwarda Kiełtyki. Mańczyński jest artystą wszechstronnym, świetnie realizującym się w zakresie różnych technik plastycznych, chętnie mieszającym je ze sobą. Jesienią 2016 r., Mazowieckie Centrum Sztuki Współczesnej „Elektrownia” w Radomiu przypomniało rysunki, kolaże i projekty plakatów artysty, prezentując na wystawie (Orzeł biały na tle nerwowym. Rysunki Krzysztofa Mańczyńskiego. Wybór z lat 1967-2016) 90 wybranych prac. Z okazji jubileuszu „Elektrownia” zaproponuje wybór kilkudziesięciu obrazów pochodzących ze wszystkich okresów aktywności artysty. Począwszy od najwcześniejszych, wpisujących się w nurt nowej figuracji lat 60., poprzez metaforyczne kompozycje z lat intensywnej działalności w Grupie M-5, aż po ekspresyjne, noszące znamiona sztuki krytycznej, obrazy z lat 80. i 90. Wystawę zdominują charakterystyczne dla Mańczyńskiego motywy „miejsko- wiejskie”, tworzone z niezwykłą swobodą, ekspresją i swadą.
„6” Krzysztof Mańczyński, fot. Marcin Kucewicz ( Euro (Przedwiośnie), 2008, olej, płyta pilśniowa, 55,2 x 82 cm)
Kolorystyczna wirtuozeria i formalna dowolność, deformacja oraz krytyczna uszczypliwość, przenikające się wzajemnie w jego obrazach, paradoksalnie oddają wrażenie realnie otaczającej nas rzeczywistości, w której absurd, bałagan, przypadek i zachwianie proporcji stały się już czymś normalnym. Kontrastem dla zarysowanej dominanty tematycznej będą kompozycje (głównie z lat ostatnich), w których kolorystyczna gra służy wydobyciu i przekazaniu emocji zainicjowanych cudownością natury, w której obecność człowieka zaznaczona zostaje wyłącznie w sposób symboliczny. Wśród zgromadzonych na wystawie obrazów znajdują się zarówno dzieła będące własnością artysty jak i te wypożyczone z radomskiego muzeum oraz od grupy kolekcjonerów, sympatyków twórczości i osoby Krzysztofa Mańczyńskiego – opisał Mariusz Jończy.
Krzysztof Mańczyński urodził się 8 kwietnia 1940 r. w Radomiu. Studiował na Wydziale Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w latach 1962-68. Dyplom w Pracowni Ilustracji prof. Jana Marcina Szancera (1968). Uprawia malarstwo i rysunek, projektuje plakaty, w swojej twórczości zajmował się też rysunkiem satyrycznym i drobną formą rzeźbiarską. Członek radomskiej Grupy M-5 i Stowarzyszenia Ruchu Artystycznego „Świat” (I poł. lat 80.). Uczestnik wielu wystaw indywidulanych i zbiorowych w Polsce i za granicą (Bułgaria, Niemcy, Ukraina, USA, Wielka Brytania).
Ogólnopolskie Biennale Sztuki, 45. Salon Zimowy
Wystawa czynna do 25.01.2019 roku
Kurator wystawy: Andrzej Markiewicz
Tegoroczna edycja Salonu Zimowego jest edycją jubileuszową, 45. Salonem Zimowym, który podtrzymuje tradycyjną formułę konkursu.
Jest ona kontynuacją reaktywowanego w 2011 r. – po dwudziestopięcioletniej przerwie – 42. Salonu Zimowego – ciąg dalszy.
„Energia 6”, Salon Zimowy, fot. z archiwum Wydziału Sztuki
Zbiorowe wystawy, zwłaszcza te łączące odmienne dyscypliny sztuki, dają możliwość wejrzenia w różnorodność postaw, rodzajów ekspresji, pozwalają na odkrycie atrakcyjności działań artystycznych, zawierającej się w niepowtarzalności dzieł skierowanych do odbiorców, miłośników sztuki.
Pragniemy przypomnieć, iż wystawa ta jest najstarszą ogólnopolską wystawą w powojennej Polsce – pierwsza miała miejsce w maju 1945 r. Zaledwie pół roku po odzyskaniu niepodległości organizowali ją ludzie Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych pełni nadziei, że kultura i sztuka, która przetrwała czas okupacji będzie służyła społeczeństwu. Kolejne wystawy miały różny wymiar i charakter, ale zawsze służyły promocji polskiej sztuki. W wystawach tych uczestniczyli najwybitniejsi twórcy polscy, tacy jak: Magdalena Abakanowicz, Eugeniusz Eibisch, Tadeusz Kantor, Tadeusz Brzozowski, Stanisław Fijałkowski, Józef Gielniak, Czesław Rzepiński ,Stefan Gierowski, Alfons Karny, Jan Lebenstein, Zbigniew Lutomski, Tymon Niesiołowski, Teresa Pągowska, Adam Myjak.
Zamiarem organizatorów tegorocznej ekspozycji jest by była to wystawa, która pokaże sens dobrze rozumianej tradycji artystycznej oraz działalności społecznej przy jej organizacji.
WYSTAWA artNOBLE 2017
Wystawa czynna do 25.01.2019 roku
Kurator wystawy: Maciej Andrzejczak
Edukacyjny Festiwal Sztuki artNoble organizowany jest przez Fundację Kultury i Sztuki – artHOLDING od 2012 r. Wydarzenie tworzone jest w partnerstwie z publicznymi uczelniami artystycznymi, w szczególności plastycznymi, muzycznymi, teatralnymi i filmowymi a także wybranymi uczelniami niepublicznymi oraz uniwersyteckimi wydziałami artystycznymi. Celem festiwalu jest promocja najzdolniejszych absolwentów, zaproszonych do konkursu artNoble. Każda z uczelni typuje trzy najlepsze prace dyplomowe. Kolejnym krokiem jest głosowanie, w którym bierze udział kapituła nagrody składająca się z ponad 40 osobistości świata nauki, kultury i sztuki, w tym rektorzy polskich uczelni artystycznych. Najbardziej wyróżniające się „osobowości twórcze” otrzymują statuetkę 1-Art, która przyznawana jest w dwóch kategoriach: Muzyka i Plastyka.
„Draperia”, artNOBLE, fot. Maciej Andrzejczak
Laureatem konkursu artNoble 2017 został Maciej Andrzejczak – rocznik 1992. Absolwent Wydziału Malarstwa i Rysunku na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu. W 2017 roku obronił pracę dyplomową „Deziluzja” (praca praktyczna) w pracowni prof. Andrzeja Zdanowicza oraz „Paradoksy i potencjał iluzji w malarstwie” (praca teoretyczna), której promotorem była prof. Marta Smolińska. W 2017 r. otrzymał Grand Prix 37. Edycji Konkursu im. Marii Dokowicz. Stypendysta Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Rektora UAP. Doktorant na Wydziale Malarstwa i Rysunku. Od 2018 roku pełni obowiązki asystenta w II Pracowni Rysunku na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu. Malarstwo Macieja Andrzejczaka zdaje się zadawać pytanie o to, w co chcemy wierzyć. Artysta zwraca uwagę na relację pomiędzy tym, co iluzyjne, abstrakcyjne a tym, co rzeczywiste. Pragnie aktywizować widza poprzez obiektowość swoich obrazów. Stara się intensyfikować doświadczanie iluzji. Powstanie cyklu pt. „Deziluzja” jest rezultatem podążania artysty w stronę metamalarstwa. Płótna te są próbą przewartościowania klasycznego odbioru obrazu malarskiego. Prace prowadzą otwarty dialog z historią malarstwa, nawiązując do siedemnastowiecznych holenderskich martwych natur. Cykl ten można podzielić na trzy grupy obrazów względem deziluzji. Pierwszą są tradycyjnie malowane na licu obrazy o klasycznej formie. Drugi zbiór stanowią prace, do których zostały stworzone specjalne modele. Trzecim natomiast są obrazy, które eksplorują potencjał własnej formy. Ta różnorodność opiera się na relacjach pomiędzy bokiem a licem obrazu. Forma prac ma wzmagać ich przedmiotowy charakter oraz niejednoznaczność. Pozostawione puste, białe lica nawiązują do teorii G. Boehma o ikonicznym gęstnieniu rzeczywistości w obrazie. Pozostawiony grunt niejako oczekuje malowidła, jednocześnie nim będąc. Prace spaja idea dekonstrukcji iluzji w obrazie. Intencją artysty jest wprowadzanie odbiorcy w grę dotyczącą natury malarstwa. Ma nadzieję, że jego obrazy staną się również punktem wyjścia do refleksji nad otaczającą nas wizualnością. Na wystawie w „Elektrowni” zostaną pokazane także nowe prace artysty z projektu „Still Life” będące kontynuacją projektu „Deziluzja”.
Źródło: MCSW „Elektrownia”
