Wszystko dzięki planowanemu luzowaniu obostrzeń.Już 5 maja będzie można zobaczyć dwie wystawy, których wernisaż miał miejsce tuż przed trzecim lockdownem
„Piękno idei” Ryszarda Waśki zostanie udostępniona do 23 maja a „Otchłanie i labirynty” Stanisława Marca do 16 maja. – To jednak nie koniec wydarzeń, które proponuje „Elektrownia” – informuje Włodzimierz Pujanek, dyrektor Mazowieckiego Centrum Sztuki Współczesnej.
30.04.21 Włodzimierz Pujanek
W związku z nocą muzeów, 15 maja, na tarasie placówki będzie można obejrzeć relację z koncertów, które odbyły się w „Elektrowni” w 2020 roku.
Sławomir Marzec, Otchłanie i labirynty – to jedna z dwóch wystaw jakie zostaną otwarte w Mazowieckim Centrum Sztuki Współczesnej Elektrownia w Radomiu
Obrazy przeciwko migrenie czy na sny księżycowe – m.in. takie prace zostaną zaprezentowane na nowej wystawie „Otchłanie i labirynty” Sławomira Marca. Wernisaż odbędzie się w piątek w Mazowieckim Centrum Sztuki współczesnej „Elektrownia”. Na ekspozycji znajdą się najnowsze cykle artysty m.in. ukazujące krytyczną siłę obrazów z wykorzystaniem właściwości koloru – mówi autor wystawy Sławomir Marzec.
Kolejny cykl składający się na wystawę 'Otchłanie i labirynty’ został zainspirowany horyzontem – tłumaczy Marzec. Wystawa zostanie wzbogacona o projekcje filmowe będące m.in. dokumentacją wybranych performance’ów.
Interesuje mnie coś takiego jak sztuka obrazu. Przy czym obrazu rozumianego jako sytuacja gry z widzialnością (prefigurującą naszą przytomność), jako forma myślenia widzialności. Obraz zatem niekonkluzywny, antyredukcyjny, wychodzący z reaktywności i bezpośrednich zaangażowań. Obraz deliberujący, rozważający, nie/możliwy, stymulujący poszerzoną refleksję i pogłębione doświadczenie w postaci określonej, sprecyzowanej oscylacji czy może raczej labiryntu. Obraz, który konfiguruje naszą obecność – nasze myśli, emocje, zmysły, wyobraźnię etc. Który posiada „rozwiązanie”, lecz zatopione w wieloznacznościach i mojej subiektywności. Obraz istniejący pomiędzy sprzecznościami i dzięki nim. Obraz podejmujący i podtrzymujący grę o sens nawet w obliczu jego zatarcia, a nawet… nieistnienia. Symboliczność sztuki w moim przekonaniu oznacza całościowy stosunek do rzeczywistości – wytrwanie wobec pełnej sprzeczności wielowymiarowej złożoności istnienia. Przez wiele lat tematem moich prac było po prostu WSZYSTKO. Bo mimo że obecnie nasza gra toczy się na poziomie efemerycznych resztek, symulacji i nawarstwień postfikcji, to nadal jest to gra o wszystko. Nie chodzi tu wszakże o sentyment za utracona pełnią, lecz o strategię działania w czasach nowoczesności postkrytycznej. Pojmowanej jako nieustająca meliorująca (Richard Shusterman) oscylacja i wciąż na nowo re/konstruowane napięcie między niemożliwą całością (jej niewyobrażalnością, nieracjonalnością lub niesprawiedliwością) oraz nieostatecznością wszelkiej konkretyzacji. Sztuka, będąc praktyką antyredukcyjną, wymusza bowiem akceptację niespełnienia. Lecz podtrzymuje przez to nadzieję. Ożywia kreatywność, czujną przytomność.
O autorze
Sławomir Marzec – ur. 1962; absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie i Kunstakademie w Düsseldorfie. Obecnie prowadzi Pracownię Malarstwa na Wydziale Grafiki w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Praktykuje malarstwo, rysunek, instalację, fotografię przetworzoną, performance i film. Autor ponad setki wystaw indywidualnych, m.in. w Galerii Foksal w Warszawie, Instytucie Przemysłu Skórzanego w Łodzi, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie, Muzeum Narodowym w Lublinie, Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku. Autor ponad 250 publikacji z pogranicza teorii i krytyki sztuki w czołowych polskich magazynach sztuki, a także w pismach zagranicznych (wieloletni recenzent nowojorskiego „NYArts” i londyńskiego „Contemporary”). Opublikował również pięć książek (ostatnio Zabobony sztuki najnowszej, 2020) Inicjator powołania Forum Nowych Autonomii Sztuk działającego w latach 2014–2018. Autor licznych polemik walczących o (nie)możliwą autonomię sztuki. Kurator wystaw (m.in. Chcę być kobietą, Galeria XX1 w Warszawie – być może najbardziej kontrowersyjnego wydarzenia artystycznego 2019 roku). Wicenaczelny redaktor magazynu artystycznego „Aspiracje”.
Wernisaż wystawy odbędzie się w piątek, 5 marca o godz.17.30.
Mazowieckie Centrum Sztuki Współczesnej „Elektrownia” zaprasza na wystawa poplenerową XXXVI Międzynarodowego Pleneru dla Artystów Posługujących się Językiem Geometrii – Geometria i piękno. – Nowa wystawa w MCSW w Radomiu jest okazją do bliższego przyjrzenia się różnorodności postaw współczesnych artystów, odwołujących się w swojej twórczości do nurtu określanego szeroko jako geometryczny – opisuje Bożena Kowalska, kuratorka wystawy. Wernisaż odbędzie się w piątek, 8 marca o godz. 15:00.
Wystawa w Mazowieckim Centrum Sztuki Współczesnej Elektrownia w Radomiu zatytułowana „Geometria i piękno” stanowi podsumowanie XXXVI Międzynarodowego Pleneru dla Artystów Posługujących się Językiem Geometrii, który w dniach 10-19 września odbył się w Domu Pracy twórczej w Radziejowicach. Prezentacja jest okazją do bliższego przyjrzenia się różnorodności postaw współczesnych artystów, odwołujących się w swojej twórczości do nurtu określanego szeroko jako geometryczny.
Historia plenerów, których inicjatorką i organizatorką jest Bożena Kowalska, sięga 1983 roku. Odbywały się one kolejno w Białowieży, Okunince, Orońsku a od 2019 roku w Radziejowicach. Ich efektem było stworzenie trzech kolekcji abstrakcji geometrycznej: w Muzeum Okręgowym w Chełmie, Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku oraz Mazowieckim Centrum Sztuki Współczesnej Elektrownia w Radomiu. Powstały w Elektrowni zbiór liczy obecnie 477 prace, wśród których znajdują się obiekty przestrzenne, malarskie, rysunki i grafiki.
W ubiegłorocznym spotkaniu wzięło udział 51 artystów z ośmiu krajów: Austrii, Hiszpanii, Niemiec, Szwajcarii, Szwecji, USA, Węgier oraz Polski. Hasłem przewodnim pleneru było „Piękno w geometrii”. Wokół tego zagadnienia skoncentrowane były towarzyszące wydarzeniu wykłady i dyskusje.
Bożena Kowalska we wstępie do katalogu wystawy pisze: Większość artystów pytanych na tegorocznym plenerze o piękno i geometrię opowiada się za przekazywaniem przez ich sztukę istotnych treści. Jest to zrozumiałe z punktu widzenia idei spotkań plenerowych, w których nazwie występuje pojęcie języka geometrii, co ma podkreślać, że nie chodzi tu o geometrię jako formę. Stąd sformułowanie twórców, jak np. „Piękno w geometrii w kontekście jedynie estetycznym (formalnym) nie jest moim założeniem. Istotna jest dla mnie koncepcja i myśl, które artysta określa jako forma.” Albo: „zachowując reguły geometrycznej formy można jednak kształtować jej sensy stosownie do potrzeb. Tak powstaje drugi, ‘nadrzędny’ poziom przekazu.” Czy: „Piękno w geometrii oznacza w moim przekonaniu przede wszystkim możliwość odkrywania logosu, czyli zasady porządkującej świat. To rozumienie nie zamyka piękna w kategoriach estetycznych.” Albo wreszcie: „Geometria jest zawsze piękna i tu czai się pułapka łatwości generowania piękna. Jedynie zamysł, koncept, rodzaj duchowego funkcjonalizmu nadaje formalnym zabawom wyższy sens.”
Rok 2018 zamyka historię organizowanych przez Bożenę Kowalską spotkań dla reprezentantów nurtu geometrycznego w sztuce. Według zapowiedzi tej krytyczki i historyczki sztuki, ubiegłoroczny plener odbył się po raz ostatni.
Artyści biorący udział w wystawie: Serena Amrein, Barna Benedek, Tamara Berdowska, Gerhard Birkhofer, Sławomir Brzoska, Dominique Chapuis, Daniel Cybulski, Mateusz Dąbrowski, Nikola Dimitrov, Tomasz Domański, Rita Ernst, Andrzej Gieraga, Ryszard Gieryszewski, Ingo Glass, Eugenia Gortchakova, Dorota Grynczel, Istvan Haasz, Karolina Hałatek, Gerhard Hotter, Karolina Jaklewicz, Jerzy Kałucki, Małgorzata Karpowicz, Krzysztof Klimek, Mieczysław Knut, Jo Khun, Wojciech Leder, Łukasz Leszczyński, Anders Liden. Josef Linschinger, Ryszard Ługowski, Sławomir Marzec, Michał Misiak, Dariusz Mlącki, Paweł Mostowski, Andrzej Jakub Olejniczak, Leszek Oprządek, Jan Pamuła, Otto Reitsperger, Jaume Rocamora, Reinhard Roy, Tomasz Saciłowski, Grzegorz Sztabiński, Urszula Ślusarczyk, Norbert Thomas, Jerzy Treliński, Anna Alicja Trochim, Małgorzata Turewicz-Lafranchi, Martin Vosswinkel, Tadeusz Gustaw Wiktor, Mieczysław Wiśniewski, Olga Zabroń.
